CATEJA

CATEJA

apud Virgilium, Aen. l. 7. v. 741.

Teutonicô ritu soliti vibrare cateias:

Servio idem teli genus cum aclide fuit. Erant autem aclides clavae seu hastae, quae lorô vel amentô religatae magnâ vi iaciebantur et redibant ad eum, qui iecerat clavisque ferreis aut acuminibus erant munitae, ut sine pernicie non redirent, quemcumque tetigissent: Recte proin iacula brevia dicta Nonio. Isidorus, l. 18. c. 7. Cateya genus est Gallici teli, ex materia quam maxime lenta, quae iactu quidem non longe propter gravitatem evolat, sed, quo pervenit, vi nimiâ perfringit. Quod si ab Artifice mittatur, rursum redit ad eum, qui misit. Ubi quod Gallicum telum fuisse ait, docet, propriam Teutonibus Gallisque cateiam fuisse, iunctus Virgilio, de quo supra. Quod proin Papias et ex eo Ioann. de Ianua Persarum esse sagittam barbulatam, quâ usus fuerit Hercules, scribunt, unde id hauserint, non constat. Cateias non semel Gallis suis adscribit Abbo de Bello Paris. l. 1.

Inde super cernens lapides conspexit acerbos,

Ac diras ut apes dense tranare cateias.

Eôd. libr.

Pila dabat, rupesque simul celeresque cateias.

l. 2.

---- ---- Clypeum gestansque cateiam.

Ubi tamen Cateiae vocabulô tralatitie usus videtur: Ipse certe in Glossis dardum vertit, i. e. sagittam, vide Salmas. ad Trebellium Poll. in Claudio, c. 14. et Car. du Fresne in Glossar.